De zakdoek.
Teken van liefde en trouw.
Teken van liefde en trouw.
Om te wuiven bij een afscheid.
Tranen drogen bij verdriet.
En om je neus in te snuiten.
Tranen drogen bij verdriet.
En om je neus in te snuiten.
Al jaren borduur ik woorden op witte zakdoeken.
Altijd met rood borduurgaren van DMC.
Al jaren geef ik die weg aan vrienden.
Ik heb er al heel veel geborduurd.
Altijd minimaal één voor jezelf en een ander om weg te geven.
Want geven is krijgen en delen is geluk.
Toen ik jong was kreeg ik elke week een schone zakdoek.
Een fris gewassen en gestreken zakdoek in je broekzak was een genot.
De geur van wasmiddel in je neus.
Een fris gewassen en gestreken zakdoek in je broekzak was een genot.
De geur van wasmiddel in je neus.
Nu is dat veranderd.
Papieren zakdoeken kwamen ervoor in de plaats.
Wel zo hygiënisch.
Maar ergens ook jammer.
Ik pleit voor de terugkeer van de zakdoek.
En ik ga er mee aan de slag.
Want de zakdoek moet terug.
Hou dit blog in de gaten.
